Dat Salif keita een neus heeft voor talent en dat zijn band dus uit topmuzikanten bestaat, dat is al heel lang geen geheim meer voor al wie de Afrikaanse wereldmuziek een beetje volgt.Bij die mensen klinkt ook de naam van Harouna Samake absoluut niet onbekend: niet alleen stond hij bijna twintig jaar lang aan de zijde van Keita, hij is ook te horen op platen van zowat iedereen die er een beetje toe doet, van Keita tot Bassekou Kouyaté, van Blick Bassy tot Djessou Mory Kanté, van Trio Da Kali tot Zani Diabaté…allemaal deden ze een beroep op de virtuositeit en het aanpassingsvermogen van deze kerel, die op het podium steevast de show steelt met zijn kamale ngoni ofte jongemannenharp, een instrument dat uiterlijk veel meer op een kora lijkt dan op de gewone ngoni, die een variant van de luit is.

Die virtuositeit komt op deze eerste soloplaat het best tot uiting in het instrumentale “Dissan Konon”, maar ook de gezongen nummers zijn haast allemaal regelrechte pareltjes. Harouna zingt bijna alles in het Bambara en het Frans, al schakelt hij voor het bijgaande “One Voice” ook over naar een beetje bijzonder klinkend Engels. Die talen gebruikt hij om bijzonder evidente thema’s als migratie, mensenrechten, rassen- en genderongelijkheid te behandelen en, zoals dat kennelijk hoort in de hedendaagse Malinese muziek, worden zelfs zulke heikele thema’s in opzwepende en aanstekelijke verpakking gepresenteerd, als mag het een enkele keer ook wel rustig, zoals hier in het heerlijke “Il Est Temps”. Wie het liever wat meer dansbaar houdt, zal aan zijn trekken komen met nummers als “N’tongoli”, “Bérèma Djémbé”, waarin de percussie behoorlijk razend voor de dag komt, of nog het licht reggae-getinte “Balazan”, dat prettig heen en weer deint.

Het “echte” werk zit volgens mij nochtans bij het bijna klassiek klinkende en erg aan Ali Farka Touré schatplichtige “Blues Chasseur” of bij “Vous Avez”, een heel fris, opzwepend nummer, waarin de zang en de virtuositeit -ook die van de percussionisten en de backing zangeressen, heel mooi komt bovendrijven. Ik stel vast dat ik al een flink deel van de songs vermeld heb en dat is niet iets wat erg vaak gebeurt. Hier heeft dat alles te maken met de bijzonder grote variatie in stijlen en met de eenvoudige vaststelling dat deze plaat niet één slecht nummer bevat. Elk van ons zal wel zijn voorkeuren hebben, maar dit is zo’n plaatje dat in alle omstandigheden werkt. A record for all seasons, als het ware…

(Dani Heyvaert)